(Bir çocuğun gözünden ölüme bakış. Gerçi ne ara çocuk oldum onu da hatırlamıyorum. Seneler öncesinden kalıp tozlanmış yazılardan..)

EY SEVGİLİ ÖLÜM

Ey sevgili ölüm! Sonunda buldun beni. Seni çok seviyorum. Sen olmasan ben yaşamın değerini anlayamazdım. Alırsın birgün benden diye sevdiklerimle her günümü son günümmüş gibi yaşadım.
İnsanların hafızasına hep en acı olarak kazınmış, her duyuşumuzda yüreklerimizi ürperten, asla inanamadığımız, alışamadığımız sevgili ölüm! Artık inansam da inanmasam da buldun beni.
Ansızın kapımı çalacaktın,kaçışım olmayacaktı biliyordum. Ölürken acı yaşayacağımı sanmıştım. Ey bilinmezlerin bilinmezi ne kadar yanılmışım.
Kimsenin haberi yok ölüyorum. Ne kadar yalnızmışım meğer ne kadar sahte sevgilerle doluymuş etrafım. Yalnız geldim dünyaya yalnız gidiyorum. Ve ben ölürken benimle olan tek şey sensin ey sevgili ölüm!
Kalbime bir ahtapotun kollarının yapıştığını hissediyorum. Ölüm rahat bırak da bu dünyadan gidişime doyasıya sevineyim.
Doğarken ağlayarak doğdum,ölürken tebessümle ölüyorum. Ey sevgili ölüm seni çok seviyorum.
Şimdi usulca yaklaş. Tut elimden. Öyle sıkı tut ki bırakma sakın. Yaşama dönmek istemiyorum. Sen yaşamdan daha tatlısın ölüm.
Artık gidemem senden.

Gizem BÜYÜKDURAN